داشتم فکر می کردم چه خوبست آدمها حواس شان به تنهایی همدیگر باشد اما هم زمان داشتم خودم را می دیدم که خیلی کم حواسم به این چیزها است. گاهی می بینم و اهمیت نمی دهم. گاهی می بینم و از کنارش می گذرم و گاه اصلا نمی بینم. نه که آدم بدی باشم فقط مدلم این جوری است که از کنار خیلی چیزها می گذرم ظاهرا اما در درونم تا مدتها باهاش ور می روم و مشغولم. اینکه درونم از بیرون دیده نمی شود هم مشکل خودم است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر