داشتم آهنگ نوستالژی گوگوش و ابی را گوش می کردم. عاشق قسمتی هستم که می گوید ما توی نوستالژی جا ماندیم به زیر خاک و خاکستر! آن قسمت یکی از خدا دور و یکی هنوز نماز می خوند هم من را یاد خودمان می اندازد. یاد گروهی که تقریبا هفده سال پیش با هم دوست شدیم و دوستی مان تمام سالهای دبیرستان ادامه داشت و بعد ما رفتیم دانشگاه و برگشتیم و یکی یکی عروس شدیم و هر کس رفت پی کار و زندگی خود و حالا گاهی خبری از همدیگر می گیریم و این خبر گاهی خیلی دیر می شود. من حالا زمین تا آسمان با آن دختر دبیرستانی هفده سال فرق کرده ام،آنها هم فرق کرده اند اما من آمده ام افغانستان و یکی دو تای آنها هنوز همان جا هستند و با عرف دست و پا گیر آنجا انس گرفته اند و دیگر از آن مبارزان سرسخت و منتقد به همه چیز و همه کس خبری نیست. همه ما یاد آن روزهای عجیب و غریب نوجوانی،روزهای عصیان و طغیان آن سالها می افتیم.یاد آن همه کتاب خواندن،بحث کردن،جنجال کردن و حتما آهی می کشیم و دلمان برای آن روزهای مان تنگ می شود.
ما نسل نوستالژی زده ای هستیم.به گذشته های مان فکر می کنیم .کارتونهای زمان ما!چه کارتونهایی بودند مثل حالا نبودند که همه چیز کامپیوتری باشد. (تکیه کلام دهه شصتی ها) تلویزیون های سیاه و سفیدمان!پاستوربازی!کوچه های تنگ و باریک خاکی! تشله بازی!کوچه ها پر از دخترها و بچه ها بودند که خاکی و کثیف از سر و کول هم بالا می رفتند و زنانی که توی کوچه سبزی پاک می کردند،پسته می شکستند و قصه می کردند.چقدر خاطره! چقدر خاطرات مشترک!
پ.ن:بعضی وقتها فکر می کنم فقط ما نیستیم که اینقدر نوستالژی زده هستیم و شاید دهه پنجاهی ها و هفتادی ها و هشتادی ها هم همین قدر دچار نوستالژی هستند و باشند.
...
