...

اولین کتابی که حالا بین مجموعه کتابهایم دارم را فکر کنم حوالی سال 1379 خریدم. تقریبا 18 سال پیش و بعد از آن شروع کردم به کتاب خریدن. وقتی رفتم دانشگاه بیشتر چمدانم کتاب بود. وقتی ازدواج کردم و رفتم افغانستان تمام جهیزیه ام کتاب بود و چند تکه ظرف. بعد بیشتر و بیشتر شد کتابهایم. احساس می کردم جانم به کتابهایم بسته است، دوست شان داشتم. ازشان نگهداری می کردم. آمدم اینجا و نتوانستم کتاب زیادی با خودم بیاورم. به او گفتم گاه گداری از دست مسافران دانه دانه کتاب بفرست. فقط چند تایی به دستم رسید. کسی حاضر نبود کتاب بیاورد. به هر کس می گفتیم می گفت کتاب سنگین است و نمی آوردند.

کتابهایم همه مانده اند کابل  و کسی نیست برایم بیاورد. مدتی خانه خودمان بود بعدا که هر کس یک طرفی رفت کتابها ماندند بی جا و مکان. از دوستی خواهش کردم کتابها را ببرد خانه شان و او گفت فقط برای چند وقت و حالا این چند وقت خلاص شده است و آن دوست پیام داده است که زودتر فکری برای کتابها بکن،ما داریم از اینجا می رویم.

حالا من مانده ام که چه کسی را پیدا کنم تا کتابهایم را پناه بدهد.

نمی خواهم همه شان را همین طوری به کتابخانه یا مدرسه ای بدهم،سالها وقت گرفت تا آنها را خریدم و دانه دانه جمع کردم. تعلقی که به کتابهایم دارم را کسی نمی فهمد. یک جورایی حیفم می آید کتابها را بدهم به کس یا کسانی که قدرشان را نمی فهمند.  

...

...

همین دو سه روز پیش داشتم فکر می کردم بیایم یک چیزی را اینجا بنویسم اما یادم رفت. حالا هر چه فکر می کنم یادم نمی آید.
...

...

هوا دارد سردتر و سردتر می شود و من بیشتر یخ می کنم.
یک بخاری کوچک برقی در دفتر داریم که هر از چند گاهی می روم جلویش می ایستم و دستهایم را به هم می مالم و احساس خوبی بهم دست می دهد. همان طور که دارم از گرمی بخاری کوچک برقی لذت می برم خود مرا شبیه منشی اسکروچ در «سرود کریسمس» می بینم که با گرمای شمع دستهایش را گرم می کرد و و از این هم شباهت لبخند می زنم.
...

...

پسرم می گوید دوست ندارم رییس داشته باشم. دوست دارم یا رییس باشم یا جایی که رییس کس دیگری است را ترک کنم. وقتی داریم بازی می کنیم همیشه دوست دارم بروم جایی تنها بازی کنم چون دوست ندارم مثل بقیه باشم و هر چیز رییس گروه گفت گوش کنم.
انگار این ریاست خواهی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود!
...