...

امروز داشتم فکر می کردم اگر روزی به آن درجه از عرفان برسم که بعضی رفتارهای آدمها برایم مهم نباشند و کمتر خودم را به خاطرشان اذیت کنم  آن روز عیدم خواهد بود.
بیش از اندازه به آدمها و واکنش های شان اهمیت می دهم، آنقدر که تمام فکرم را مشغول می کنند و دیگر جایی برای فکرهای خوب نمی ماند،برای آفرینش،برای لذت بردن،برای زندگی کردن.
بعضی دوستی ها و دوست ها را باید بگذارم کنار،همین که خودم و خانواده ام خوشحال باشیم کافی است. خودم را درگیر چیزهایی می کنم که بعدا بهشان خواهم خندید. به سادگی خودم!
...